Laatste outreaches!

Maandag 15 december
Zo gezegd, zo gedaan. Om half 8 stond onze boda boy al te wachten. Op naar onze outreach, eerst naar Jinja zelf, vandaar weer met de Matatu. Het is toch weer drukker, dan je denkt.
Mensen allemaal op naar hun werk, waarschijnlijk geen vaste tijd van starten, want het verkeer is altijd erg wisselend. We arriveren in Najja en aldaar blijkt mister Ghitta niet aanwezig te zijn. Er zitten mensen in het gebouwtje en bij navraag kennen ze hem wel, ze zeggen dat hij wel ergens moet wezen. We bellen hem, gelukkig lukt dit (verbinding is niet altijd je van het in Oeganda) hij is blij dat we er zijn en zal een boda sturen om ons terplekke te brengen. Ik heb nog nooit zomaar bij een vreemde man achterop de brommer gezeten, maar de laatste weken is het een gewoonte geworden. Straks ga ik nog in Nederland aan de weg staan om een brommerrijder aan te houden die mij van A naar B moet brengen!!
Wanneer we arriveren bij de outreach locatie, worden we weer van harte welkom geheten.
Mister Ghitta vraagt ons of wij vandaag een boom willen planten omdat er een nieuwe kliniek daar gebouwd zal worden en wil deze naar ons vernoemen. Wat een eer zeg!
We lopen met alle mensen achter ons aan naar een stukje grond verderop. Aldaar word er eerst een gat in de grond gehakt met een?? Daarna verteld Mister Ghitta dat wij een boom zullen planten voor de kliniek en noemt onze namen, de mensen moeten het hardop nazeggen. Ik voel me gewoon verlegen, zo belangrijk ben ik toch niet?
Eerst moet ik de boom planten, het is een Jackfruit. Deze boom zal veel vruchten voortbrengen die erg groot zijn zodat er veel mensen van kunnen eten.
We lopen een klein stukje verder en dan mag Vera haar boom planten, ook dit is een Jackfruit.
Mister Ghitta vraagt of ik iets wil zeggen tegen de mensen. Ik vertel dat ik me zeer vereerd voel dat ze mij hiervoor hebben gevraagd en hoop dat de boom goed zal groeien en veel vruchten zal dragen. Daarbij wens ik de mensen toe, dat ze gezond mogen blijven en dat de bouw van de kliniek voorspoedig zal verlopen. Gods zegen bij dit alles toegewenst!
Na dit gebeuren gaan we terug naar onze plek, waar we zullen starten met de outreach. Er zijn veel mensen waarbij er een malariatest moet worden gedaan en velen zijn inderdaad positief (dus hebben inderdaad malaria) zij krijgen de medicijnen hiertegen. Er worden ook SOA en HIV testen gedaan, bloeddrukken gemeten, verderop worden er door andere lokale hulpverleners baby’s gevaccineerd. Om 15.30 uur is het werk gedaan. We ruimen op en nadat we worden begeleid door een familielid van Mister Ghitta richting Matatu, stappen we in richting Mukono. Dit was wederom een bijzondere dag!
We komen aan bij het guesthouse, waar Bosco de deur van de poort voor ons opent. Hij is blij ons te zien en we hadden hem al via een sms laten weten, dat we graag van zijn kookkunst willen genieten. Het gas was op, dus was Bosco buiten op houtskool aan het koken. We waren weer aardig stoffig geworden van het reizen en aangezien het eten bereiden nog wat tijd in beslag zou nemen, konden we voor het eten nog een douche nemen. Een koude douche, welteverstaan, want er is geen warm water, maar het was echt verfrissend! We aten chiapatti met omelet en het smaakte heerlijk! Op de laptop van Vera hebben we samen met Bosco foto’s van Vera van vroeger bekeken, hij was in het begin erg verlegen, maar kwam langzamerhand een beetje meer los. Na een kopje thee besluiten we lekker te gaan slapen.
De wc in het guesthouse was een nieuwe uitdaging voor mij, een compostwc!
Voorin komt de urine in een gootje en achterin valt de grote boodschap in de ton, heb je geplast dan spoel je het gootje door met water, wat in een kleine jerrycan naast het toilet staat. De grote boodschap bestrooi je nadien met een beker vol houtsnippers.
Het is even omschakelen, maar prima te doen!

Dinsdag 16 december.
Vandaag gaan we naar het ziekenhuis in Lugazi, waar Vera de eerste 3 weken heeft gewerkt. Ze is later overgestapt naar het Mulago General Hospital in Kampala, omdat er in Lugazi geen artsen aanwezig waren ter begeleiding jammer genoeg. We hebben nog medische spullen voor het ziekenhuis, zoals operatiekleding, handschoenen, digitale thermometers, spatbrillen, witte jassen, pulse-oxymeters, bloeddrukmeter, stethoscopen, vleugelnaaldjes, vacuumsysteem voor bloedafname, naalden, stuwbanden, tongspatels.
We worden hartelijk ontvangen en ze herkennen Vera onmiddellijk. Welcome! How are you?
How nice to see you again! De hoofdzuster van de afdeling verloskunde vroeg hoe het Vera verder was vergaan in het Mulago hospital. We maken kennis en ze vindt het bijzonder dat de mama ook is gekomen. Als ik vertel dat ik verpleegkundige ben en daarom ook mee wilde helpen in het ziekenhuis en met de outreaches was ze helemaal enthousiast! We vertellen dat we nu zijn gekomen om medische spullen te brengen. We pakken het uit en ze zijn er echt super blij mee. Oh, dit is goed voor de operatiekamer, dit is goed voor de kinderafdeling, dit is goed voor…. Alles krijgt een plekje! Maar eerst naar het hoofd van het ziekenhuis, zij moet weten wat er in het ziekenhuis binnenkomt. Deze is ook heel blij met de spullen en bedankt alle gevers hartelijk! (dit zijn dus alle mensen die een gift hebben gedaan op ons feest van 21 september!!!) Top!! We lopen weer naar de afdeling terug en kijken ook nog bij de operatie kamer. We mogen meekijken bij een geplande keizersnede! Dit word voor mij de eerste keer om zoiets mee te maken. Gehuld in OK kleding, nemen Veer en ik plaats op een kruk in de operatiekamer. Er is geen stromend water in het ziekenhuis, dus alles komt uit een tank van buiten. De patiënte in kwestie, zit geheel naakt op de operatietafel, zij krijgt een keizersnede omdat door een botontsteking een gedeelte van haar heup/bekken is verdwenen. In de operatiekamer gaat geregeld een telefoon van een van de dokters of van de operatie assistente af, ze praten en lachen met elkaar en de aanstaande moeder zit daar maar. Zij krijgt een ruggenprik en nadat de verdoving is ingewerkt, de chirurg zijn handen heeft gewassen en door de assistente is overgoten met water uit een bakje, de steriele handschoenen (jaja) zijn aan gedaan, idem zijn collega, start de operatie. Bijzonder om te zien, hoe de buik opengaat en er een wolk van een baby uit tevoorschijn wordt gehaald. Een gezonde meid, die direct even een paar kreetjes geeft. Ze wordt uit de verte even aan moeder getoond, en wat me al eerder is opgevallen, ze pakken de baby alleen maar aan een armpje vast. De baby wordt ingepakt en in een mandje buiten de operatiekamer neergelegd. De buik van moeder wordt weer gehecht en de knopen worden flink aangetrokken. De operatie is bijna ten einde en Vera en ik verlaten de ruimte om ons vast weer om te kleden.
We lopen weer terug naar de afdeling, waar we onze “nu lege tassen” nog hebben staan.
Na en hand en een groet, nemen we nog wat te eten bij de kantine. (buiten naast het ziekenhuis, in de open lucht) We eten een chiapatti en een sambosa met bonen, heerlijk! Daarbij een flesje Krest (soort bitter lemon) en we zijn weer bijgetrokken! De kippen en de haan lopen gezellig langs ons tafeltje.
Op naar huis, Mukono. De Matatu staat bij de ingang/uitgang van het ziekenhuis, maar we zijn de eersten. We mogen voorin zitten, na een uur is de Matatu vol genoeg, om te kunnen gaan rijden. In het centrum van Mukono stappen we uit, dan lopend verder naar het guesthouse. De weg loopt langzaam omhoog en met de warmte erbij een flinke inspanning. Ook hier rennen de kinderen weer op ons af en zwaaien, Mzungu! How are you? Bye bye! Soms vragen we hen hoe het met hen is in het Oegandees,(olyo tja?) dan antwoorden ze verlegen, Gwendi (goed) We kopen nog wat fruit onderweg en als we thuis komen is Bosco al wat aan het kokkerellen. Ben benieuwd wat de pot schaft vandaag!
Het is hutspot met gehaktballetjes, hmmm… Wederom heerlijk gegeten!
Wordt vervolgd…