Medische spullen uitdelen!

Vervolg..
woensdag 10 december
Vandaag gaan we naar Susan om te overleggen wat we voor spulletjes aan het ziekenhuis willen geven. Omdat we het meest op de kinderafdeling hebben gewerkt, zouden we dit graag aan de kinderafdeling schenken.
De nurse noemde een aantal zaken, zoals een vernevelaar een uitzuigmachine.. Dit heb ik aangegeven bij Susan, maar ze vertelde dat dit er wel moest zijn, daarbij had ik ook zelf het gevoel dat dit niet verstandig zou zijn, want deze apparaten hebben veel onderhoud nodig en daarbij de afdeling in mijn achterhoofd hebbende, had ik het gevoel dat het onderhoud er bij zou blijven.
Haar voorstel was om een gift in het fonds te doen, waar de onderzoeken van de kinderen uit betaald worden, wanneer de ouders er geen geld voor hebben.
Hmmmm.... Dit leek ons geen goed idee. Het wordt op deze manier moeilijk om te weten of het daadwerkelijk ook terecht komt ten goede van de kinderafdeling. Het is niet te controleren.
Susan nam ons mee naar het " head of the department". Ze vertelde dat er nog wel spulletjes nodig waren als glucosemeters, stickjes, urinestickjes, pulse-oxymeters. Dit leek ons een beter idee. Op de afdeling werd ook veelal gebruik gemaakt van gewone spuiten om bloed af te nemen. Pijnlijk en meestal erg lastig. Een vacuumsysteem was daar niet meer voorradig, maar werd ooit wel gebruikt. In de bestelling hebben we dit ook opgenomen. Het idee om ook vlindernaaldjes aan te schaffen, was ook zeer welkom.
Susan mailde de bestelling naar de groothandel, ' s middags gingen we met de prive taxi van het ziekenhuis naar de groothandel om het op te halen. Leuk om dit zelf te mogen doen. Er gingen ook 2 Australische jongens mee, zij hadden op de spoedeisende hulp gewerkt, waar ook veel dingen niet aanwezig waren. Hechtsetjes, hechtdraad, steriele handschoenen enz... Onvoorstelbaar!!!
Hun ervaringen waren vergelijkbaar met die van ons. Ze liepen ook vooral tegen het feit aan dat er veel "gewacht" moest worden. In noodgevallen zelfs, geen haast!
We zijn blij dit te kunnen doen, maar het is een druppel op een gloeiende plaat.
De studenten zijn goud waard voor het ziekenhuis, want er zijn veel studenten die spulletjes schenken aan het ziekenhuis.
De groothandel, Joint Medical Store, leek redelijk georganiseerd, we leverden onze lijst in en er werd gekeken of alles voorradig was. Dit bleek gelukkig het geval. Ze ging na ons akkoord, de bestelling doorgeven aan de magazijnboys, we werden gevraagd te wachten. Dit duurde ongeveer anderhalf uur, redelijk snel toch? Ze waren er trots op. Met onze doos met spullen terug naar het ziekenhuis.
De dame van het department is echter niet meer aanwezig, daarom spreken we af voor de volgende dag.
(Foto Susan, foto spullen en groothandel)
De volgende dag willen we proberen om Vera haar visum te halen, dit geeft ons dan de mogelijkheid om vrijdag evt. nog een outreach te doen. We hebben Ismael gebeld en hij zegt dat er een outreach is, mooi! Ik vind dit het leukste om te doen, want je reist dan weer door het mooie landschap, bent uit de vieze stad en ziet weer hoe de mensen leven in Oeganda.
Maar eerst naar de Immigration Office. Daar gaan we, hopende dat het visum verlengd is en dat we het paspoort weer terug zullen krijgen! Hup in de Matatu! Best wel spannend, hoe zal het gaan bij de poort? Zal die dwaze politieman er zijn? Als we aankomen staat hij er inderdaad, We hebben hem niet aangekeken en zijn zo doorgelopen. Stiekem na een tijdje even achterom gekeken maar hij stond nog netjes op zijn plaats bij de poort. Pffff...gelukkig! dat ging soepel!
Dezelfde dame als dinsdag zat achter het loket, zou ze vandaag beter gemutst zijn?
Vera geeft haar bewijs van "afgifte paspoort voor verlenging" aan haar en de dame draait zich om, na even zoeken tussen verschillende paspoorten, geeft ze Vera, zonder ook maar iets te zeggen, haar paspoort terug. We hebben haar beleefd bedankt. Zo, dat is geregeld en ook nog eens kosteloos! Een zucht van verlichting. Met flinke stappen de poort weer uit en onze dag is helemaal goed! We hebben daarna van de gelegenheid gebruik gemaakt om op de markt vlakbij te gaan shoppen voor souvenirs. Wat is dat leuk om te doen, maar ook wel lastig. Iedereen wil dat je in hun "winkeltje" komt kijken. De winkeltjes zijn ook nog eens allemaal naast elkaar en op ongeveer 8 m2, staat, hangt, liggen van allerlei Afrikaanse dingetjes. Zo gauw je even naar iets kijkt, halen ze onmiddellijk alles wat er van is tevoorschijn. Ze besparen zich geen enkele moeite. Dit maakt het wel lastig om te zeggen, dat je toch graag even verder wil kijken. Bepakt en bezakt komen we weer terug ons hotel. Tijdens de wandeling door de stad, heb ik me toch weer verbaasd over het feit, dat de voetganger de laatste is die telt in het verkeer. De boda-boda’s rijden je bijna van de sokken. Ze nemen gewoon de “stoep” als het op de weg te vol is, maar ook auto’s volgen dan. Chaos en zeer onveilig. De “stoep” is op zich al een uitdaging met al haar gaten erin. De spulletjes voor het ziekenhuis geven we morgen, omdat bleek dat het hoofd er vandaag weer niet is en we via een smsje hoorden dat de outreach niet doorgaat! ( real Afrika!) Jammer…..
Vrijdag 12 december
Op tijd uit de veren voor een ontbijtje met muesli en yoghurt, hierin stukjes verse banaan, daarbij een lekker kopje thee en niet te vergeten de Malaria pil. Deze nemen we elke ochtend bij het ontbijt. Vera is helemaal verzot op de passievrucht en neemt deze er ook nog standaard bij. We halen daarom ook elke dag fruit op de markt. Ook een belevenis. Er zijn vele kleine fruitstalletjes en de vrouwen doen allemaal hun best om hun fruit aan de vrouw te brengen. Vera is helemaal bedreven in de handel en weet wat de normale prijzen ongeveer zijn. We worden als blanken altijd uitgeprobeerd en ze beginnen met een hogere prijs. Maar Veer laat zich niet de kaas van het brood eten en redt zich prima! Daar staat mijn dochter, ben trots op haar zelfredzaamheid!! Ze heeft zich in deze korte periode al heel goed aan het leven in Oeganda aangepast. Ook wanneer we met de Matatu reizen, spreekt ze een prijs voor de rit af en wanneer ze teveel vragen, gaat het niet door! Als we weg willen lopen, draaien ze bij, want een blanke in hun taxi is extra speciaal! Alsof dit ook andere passagiers lokt.
Op ons balkon schijnt de zon alweer flink en de zon is hier vele malen sterker dan in Nederland. Daarom elke dag factor 50 smeren, ook al lijkt het soms bewolkt. Meestal houden we het net vol om ons ontbijtje te eten en puffen dan van de hitte, maar het is zo leuk om ondertussen het leven in Kampala vanaf je balkon te bekijken.
We hebben gisteravond onze back-packs al zover mogelijk ingepakt, want we gaan vanmiddag via Mukono, het guesthouse, verder door naar Jinja om daar het weekend door te brengen.
Eerst naar het ziekenhuis, waar blijkt dat het hoofd vanmorgen examens afneemt en we pas vanmiddag de spulletjes samen met haar op de afdeling kunnen uitdelen. Haar secretaresse is er wel, we doen nog een poging om het zelf rechtstreeks op de afdeling te brengen. Maar ze is heel duidelijk: “No, please leave it right here, because the Head will distribute it on te ward! To be sure it will used for the paediatric ward”. Jammer, dit hadden we anders in gedachten, maar we besluiten om hun advies te volgen. Dit houdt wel in, dat we er zelf niet bij kunnen zijn. Ze vraagt ons om op te schrijven wat we precies schenken aan de afdeling:
glucosemeters, glucoseteststrips, urineteststrips, vacuüm naaldhouders, doosjes naalden, stuwbanden, digitale thermometers, handschoenen, vlindernaaldjes, pulse-oxymeters (zuurstofmeter voor op de vinger) desinfectiemiddel, mondmaskers.
Vervolgens maakt zij een bedankbrief namens het ziekenhuis waarin deze lijst is opgenomen.
Deze overhandigd ze ons en bedankt ons nogmaals voor de donatie aan het ziekenhuis, speciaal de kinderafdeling!
Natuurlijk zijn we erg blij, dat we dit kunnen doen!! We zouden veel meer willen doen, maar hoe pak je dit aan? Het moet beginnen bij de accommodatie en gelukkig is er op het terrein inmiddels ook nieuwbouw gepleegd, dit ziet er vergeleken met de rest op het terrein, echt super de luxe uit. Er is begonnen met de poli’s, de out-patiënts ward en ook het hoofdgebouw zal worden vernieuwd.
We lopen terug naar het hotel en bepakt met onze spullen, nemen we afscheid van de huishoudelijk medewerkster van onze gang. Ze was altijd vrolijk en belangstellend naar hoe het met ons was en wanneer we in de keuken aan het koken waren en zij daar ook bezig was met haar maaltje wisselden we onze recepten aan elkaar uit. Ze heeft een dochter van 4 jaar oud en trots laat zij haar foto aan ons zien! Ze vraagt ons waar we zijn met kerst en wanneer we vertellen dat we misschien in het guesthouse in Mukono zullen zijn, wil ze wel langskomen.
Het valt me op, dat veel Oegandesen wel contact willen houden en telefoonnummers en mailadressen willen. We houden dan toch de boot maar voorzichtig af.
Het valt niet mee, die zware back-pack op de rug, ook nog een rugzak op de buik en een tas aan de arm, bij bijna 30 graden. Goede conditietraining! Na 15 minuten lopen stappen we in de Matatu, rechtstreeks naar Mukono, zo zo! Onze spullen moeten we bij ons houden en het valt niet mee om met alles op schoot, toch ook nog eens 3x van taxi te moeten wisselen, omdat ze niet verder gaan!! (real Afrika!)
Het laatste stuk met de boda en even was ik bang om achterover te kieperen, met mijn zware back-pack op de rug, toen we steil omhoog gingen! Heb de boda rijder maar flink aan de jas vastgehouden. Als ik ga, ga jij ook!
Bij het guesthouse aangekomen, werden we van harte verwelkomt door Bosco een 27 jarige jongeman die voor het guesthouse zorgt. Hij is verantwoordelijk voor de huishouding, het onderhoud van het huis, de tuin en hij kookt ook het avondmaal, wanneer we dit aangeven.
We plaatsen onze spullen op de slaapkamer waar we zullen slapen, als we maandag terugkomen en we drinken nog een kopje koffie met hem, even bijpraten (Vera kent hem al van eerder, toen ze in het guesthouse woonde en in 4 weken in Lugazi in het ziekenhuis werkte) Hij is wat verlegen, maar erg aardig. Buiten in de tuin staat een grote ronde “spiegel”, met daarboven een stellage waarop een pan geplaatst kan worden. Op deze manier wordt via zonlicht de pan met water verwarmt , wanneer dit geruime tijd heeft gekookt, wordt dit weer afgekoeld en in een grote jerrycan in de koelkast geplaatst. Dit is het drinkwater. (zie foto) Het guesthouse ziet er gezellig uit en geeft een warm gevoel, van thuiskomen. We spreken af, dat we Bosco nog even berichten als we maandag weer op de terugweg van de outreach zijn en vertrekken dan richting Jinja.
Jinja ligt aan de voet van de Nijl en is een “uitrustoord” voor veelal blanke studenten, je ontmoet er allerlei nationaliteiten. Het is eenvoudig, maar er zijn warme douches en het uitzicht is er formidabel. (zie foto) We slapen in een dormetry, (gezamenlijke slaapgelegenheid, dit keer voor 4 personen), maar zijn er met zijn tweetjes. We zijn er zeer dichtbij de natuur en dat blijkt ook, wanneer we binnenkomen, zien we salamanders en een paar supergrote kakkerlakken!! Brrr.. We eten ons avondmaal buiten de poort bij een “local”.
Het is heerlijk, rijst, bonen, groente. Er zijn nog meer gasten en we maken even een praatje. Iemand uit de USA, een Austrialiër en een Zuid-Afrikaan, zij zijn hier op vakantie.
Na een heerlijk warme douche gaan we naar bed, spannend hoor met die kakkerlakken en salamanders en misschien nog wel meer.. Ik lig heerlijk, maar moet me toch even vermannen wanneer ik op de muur naast mij kijk, brr.. een grote kakkerlak (denk zo’n 5-6cm groot) gescheiden door een klamboe, maar toch.. Ik heb deze nacht niet veel geslapen, heb het gevoel dat ik steeds 1 oog open heb gehouden, om de vriend naast mij in de gaten te houden.

De volgende dag, na het ontbijt, gaan we een stukje aan de wandel. Zo gauw je buiten de poort komt, stormt de lokale bevolking op je af. Ze willen verdienen en geef ze eens ongelijk! Wanneer we tegen de bodajongens zeggen, dat we willen wandelen, laten ze ons ook met rust.
Dan heb je nog de “winkeltjes”, iedereen groet en wil ons hun spulletjes laten zien. We lopen verder en volgen het rode paadje. Hier zie je weer de eenvoud van hun leven. Kindertjes in gevlekte en vaak kapotte kleding, stoffige snoetjes, plakhandjes, maar ze zijn zo lief! En altijd met elkaar. Mzungu!! Hi, ze lopen met ons mee! Pakken ons vast.
(Loop met ons mee, en kijk de foto’s!)
Er is een dame die ons heel graag even haar keuken wil laten zien, dit is een lemen hutje waarin je een kuil in de grond ziet met verbrande kolen. Hier maakt zij het eten voor het gezin klaar. Ze verbouwen zelf zo veel mogelijk hun groente en hebben een koe voor de melk, of voor de slacht. We lopen verder, passeren een schooltje, een ziekenhuisje, verder vele kleine huisjes, soms leem, soms van steen. We raken een beetje de weg kwijt, komen uit bij een huis, waar een vrouw in de tuin bezig is. We vragen de weg en ze seint haar kind om ons even te begeleiden. Op blote voetjes loopt hij voor ons uit. We komen weer bij de hoofdweg en bedanken hem vriendelijk. Bye bye Mzungu!
’s Middags na het eten van een Chiapatti (soort dikke zoutig smakende pannenkoek)gekocht bij een van de winkeltjes, maken we een boottochtje met een local over de Nijl. Hij verteld
ons over de omgeving en de vogels die we zien. Prachtige natuur, hij vraagt ons wat we van Oeganda vinden, de vraag die eigenlijk in elk gesprek met een Oegandees wel gesteld wordt.

Het is zondag en nadat ik gelukkig iets meer nachtrust heb gehad, in dezelfde omstandigheden (misschien went het ?) besluiten we om weer even de benen buiten de poort te strekken.
We lopen weer een vergelijkbaar rondje en er is een kerkdienst in de open lucht. In Oeganda is het merendeel van de bevolking christen, maar ook een gedeelte Moslim. Er staat een dame voor de zittende menigte in een prachtige jurk (een gommisch, de officiële traditionele Oegandese kleding van de vrouw) Zij spreekt luid en er staan ook een aantal dames op een paar meter afstand van haar. Het leek alsof er een toneelstuk werd opgevoerd. De mensen kregen ons in de gaten en vroegen of we erbij kwamen, we moesten gaan zitten. Er kwam iemand naast ons zitten, om het gezegde te vertalen in het Engels. Ik heb er niet echt heel veel van begrepen, maar het ging er af en toe heftig aan toe. Ik had gehoopt ook even hun gezang te kunnen horen, maar het duurde toch vrij lang. Na een tijdje gaven we aan, verder te willen gaan en we moesten even naar voren komen. Onze namen werden gevraagd en er werd voor ons gebeden, daarna kregen we, naar ik begreep, Gods zegen.
We lopen verder door het dorpje en de kinderen komen alweer op ons af. Hierbij zijn ook 2 meisjes van 13 en 14 jaar. Ze vertellen ons over de omgeving, terwijl ook de broertjes en zusjes meelopen. We hebben geleerd, hoe cassave eruit ziet, zoete aardappels groeien, op onze beurt vertellen wij over Holland en de seizoenen. Ze gaan naar school, leren daar Engels, maar hebben nu vakantie. In de maanden december en januari is het schoolvakantie in Oeganda. Natuurlijk willen ze eigenlijk geld verdienen met hun rondleiding, maar dit lijkt ons niet verstandig. We hebben nog kleurpotloden en besluiten deze aan de kinderen uit te delen.
Voor mijn gevoel, zaten er niet veel kleurpotloden meer in het etui, maar echt wonderbaarlijk leek het, dat we alle kinderen (ook die er nog aan kwamen rennen) 5 verschillende kleurtjes potloden konden geven!!

’s Middags was er een kookwedstrijd van allerlei soorten Zuid-Afrikaanse gerechten in het oord waar wij verblijven. De mannen gingen koken (blanken) en begonnen rond 14.00 uur, ondertussen werd er flink alcohol gedronken en hadden ze vreselijk veel lol met elkaar!
Voor het bedrag van 5.000 shilling kochten we een bakje met een lepel en om 18.00 uur konden we van alle genummerde gerechten wat proeven en het beoordelen. Zo hadden we meteen ons avondeten gehad. We gingen niet te laat naar bed, want de volgende ochtend moesten we weer vroeg op pad. We hadden met een boda boy (Steve) van buiten de poort, om half 8 afgesproken.