Verkenning

Nadat ik was gearriveerd op het vliegveld, kregen we voordat we verder mochten ook nog een healthcheck. Een formulier wat we moesten invullen en de lichaamstemperatuur werd opgenomen.
Voor zover ik weet, is er niemand achtergebleven en konden we de koffers van de band zoeken. Altijd een spannend moment, is mijn koffer er ook bij?
Gelukkig hij was er, maar wel flink nat geregend.
Mijn dochter stond in de hal, om mij op te halen en na een dikke knuffel gingen we met een busje en chauffeur van het ziekenhuis naar ons hotel in Kampala. Het stroomde van de regen, chaos op de parkeerplaats, toeteren en doen.
Het was ook een spannende rit, wat een mensen lopen er dan nog langs de weg, brommers zonder verlichting, honden midden op straat. Het leven leek nog wel in volle gang (00.30 uur). De temperatuur was aangenaam.
In het hotel (veilig) aangekomen, spulletjes uitgepakt en geïnstalleerd.
Nog even samen een kopje thee en toen heerlijk languit in het "prinsessenbed" (klamboe).
Wel even wennen, er was nog veel geluid onder ons, de keukenprinse(sse)n al druk bezig met het voorbereiden van de maaltijden in het restaurant. Blaffende honden buiten en nog steeds veel verkeer hoorbaar.
De slaap heeft het uiteindelijk gewonnen!

De volgende dag moesten we om 12 uur in het ziekenhuis zijn, om met Susan (hoofd van het international office) de papieren in orde te maken, voor mijn vrijwilligerswerk. Ze leek aardig en kon zien dat Vera en ik familie waren. We hebben haar achtergelaten met een zak met stroopwafels, wat ze zou delen met haar secretaresse. Gekleed in een witte doktersjas mocht ik met Vera mee op verkenning door het ziekenhuis. Je kijkt je ogen uit. Heel veel mensen, bedden in de gangen en op de zalen, ook nog eens vrij dicht bij elkaar. (hoezo kans op besmetting?) Familie ligt ook gewoon onder het bed van de zieke te slapen.
Ik kon nog niet aan de slag, want het hoofd moest ook nog toestemming geven en die was er vandaag niet. Morgen zou het verder geregeld worden. Ben benieuwd. Het plan was om dan mee te gaan op out-reach,
echter de benodigde vaccins waren niet voorradig. Dus dan een dag vrij.
We zijn daarna het centrum van Kampala in gegaan en hebben we marktjes bekeken. Iedereen wil je graag in "de winkel" hebben, maar echt opdringerig zijn ze niet. De mensen zijn vriendelijk en vinden het niet erg als je uiteindelijk besluit om nog weer zonder iets te kopen, verder te gaan.
Bij een "local", hebben we een eenvoudige maaltijd gehad. Zoete aardappel, witte rijst, posho (maismeel met water en melk) en matooke (iets met banaan) Het smaakte goed en naast ons zaten twee heren pinda's te doppen. We kregen ook een schaaltje van hun! Het verkeer is echt spannend, ook als je over moet steken. Ten eerste komt alles van de andere kant, want ze rijden links. Dan heb je de wereld aan brommers en taxibusjes die voorbij scheuren. Het voetpad is smal en af en toe zit erg gewoon een gat in de grond! In het donker dus maar niet aan de wandel. Het stinkt er enorm. Waar wij in het westen zo super aan ons milieu denken, maakt het hier geen bal uit, lijkt het! Rokende, stinkende taxibusjes, ook de brommers, zorgen voor een flinke portie CO2! Verkeersregels kennen ze niet en als er verkeerslichten zijn, staat er alsnog een verkeersregelaar, die willekeurig de armen heen en weer zwaait. We zijn gelukkig weer veilig in het hotel aangekomen!
Slapen.

Vrijdag 21 november
Het heeft flink geregend vannacht, en als we wakker worden regent het nog. De out-reach gaat dus niet door en we hebben vrij vandaag.
Na een sportieve ochtend, hebben we besloten om vanmiddag naar de moskee te lopen, die het middelpunt van de stad is. Deze kun je bekijken en het is lopend te doen. Aldus gedaan. Het was inmiddels droog en het zonnetje kwam voorzichtig om de hoek.
We moesten eerst (ver)gekleed worden. Kregen een lange omslag om tot de grond en een hoofddoek om. (uiterlijk echte moslima's)
We kregen uitleg over het ontstaan van de moskee en de stad. De gids nam ons ook mee in de minaret en na 270 treden naar boven, hadden we een prachtig uitzicht over Kampala.
De wandeling terug naar het hotel was best inspannend (stijgende weg) en na een bezoek aan de "fruitmarkt" hebben we ons maal voor het avondeten gekocht. (zoete aardappel, wortels, pompoen, ui, tomaat, boontjes) Het smaakte goed. Af en toe valt de stroom hier wat weg, dan is het echt aardedonker. Voor nu tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we naar Mabira Forest om te gaan "ziplijnen". Op tijd weg, 7.15 uur.