Van Eelde naar Kampala

19 november 3.45 uur Vertrek Jan Steenweg.

Het is rustig op de weg en we zijn om 6 uur op Schiphol. Inchecken, en nog even samen met Wim een kopje koffie. Dollars gekocht voor straks voor het visum op Entebbe.
Afscheid nemen van Wim en daarna door richting de gate. Ik merk dat de tijd toch weer sneller gaat dan ik dacht en moet nog flink doorstappen, gelukkig op tijd ter plekke. Dan instappen, stoel nummer 26A. Ik zit naast het raam, de stoel naast mij blijft leeg, op de stoel daarnaast zit een jongedame, naar ik later begreep, weer richting huis de studie International Business en Development afgerond. Onvoorstelbaar, al die mensen, die bagage, het eten en drinken en dan nog opstijgen als een veertje!
Als we opstijgen is het eerst mistig, dan whoemmmm .. stralend blauwe lucht met een prachtige zonsopkomst. De wolken beneden ons lijken op net te ver doorgeklopte slagroom. Mijn plekje in het vliegtuig is mooi, net ver genoeg van de vleugel om goed te kunnen kijken en toch de diepte te ervaren en af en toe de wolkenvlagen over de vleugel heen te zien dansen.
Achterin het vliegtuig al een tijdje gerommel en na een kwartiertje komen de steward(essen)s met hun karretje langs, we krijgen zelfs op deze korte vlucht, te eten en te drinken. Heb een broodje met ham/kaas/mosterd, lekker hoor! Kopje koffie erbij. Het smaakte goed.
Echter ook even een paar flinke hobbels, waarbij bij een aantal passagiers een paar servetjes nodig waren om de boel weer te drogen. Bij een beste “hobbel” was ook in een “hoooooeeee” de schrik te horen van de mensen om me heen. Stilletjes denk je dan toch ook even aan de mensen die met vlucht MH 17 zijn omgekomen. Hoe zal dit gegaan zijn, net als minister Timmermans sprak, zullen ze elkaar nog even hebben vastgepakt? Ik kan het me lichtelijk voorstellen. Gelukkig duurde dit maar even en keerde de rust terug.
Als ik uit het raampje kijk, zie ik de eilanden voor de kust van Engeland heel langzaam duidelijker worden. Wat bijzonder toch, waar ik onze landkaart aan de muur voor me zie, aanschouw ik het nu in “realitiy”.
De piloot vertelt dat we langzaam de landing in zullen zetten. Eigenlijk geeft mijn lichaam mij dit ook al te weten, vooral bij het schuingaan van het vliegtuig om te draaien, voelt mijn maag wat wee. Met flink kauwen op kauwgom, blijven mijn oren het goed doen (thanks voor the tip doc!)
De grond komt steeds dichterbij en zie de huisjes, landerijen, snelwegen.. Huhhh?? Oh ja, ze rijden links! Ook het bekende …..castel, wat super om te zien van bovenaf! Ook de beroemde rode dubbeldekkers, schuiven als mieren door de straten.
We dalen door en de bemanning zet ons met een prima landing op Heathrow, even wachten en dan worden we naar onze “uitlaatplek” geloodst. Alle tassen, koffers weer meenemen hoor, roept de piloot en wenst ons een goede reis verder of een goed verblijf in “zijn Londen”, hij woont er en gaat naar huis. Automatisch wijst het zich, International Connections, daar moet ik heen. Weer inchecken, tas in de bak, riem af enz… Echter ik ga “af” bij het poortje. Dan maar fouilleren, heb ik dat ook eens meegemaakt, niet 1, maar wel 2x, want ook het mobiele apparaatje blijft piepen. Uiteindelijk zal ik wel een betrouwbare indruk gegeven hebben, want ik mag gelukkig door.
Nu wachten op Heathrow, mensen kijken, even schrijven wat mijn belevenissen tot nu toe waren. Zit op ijzeren stoelen, de gekleurd, geklede (wrsch. Hindoestaanse) mevrouw, is weer opgestaan en verder gelopen, waarna een keurig geklede heer zich op de stoel naast mij plaatst. Het lijkt me een zakenman, zijn schoenen glimmen als nieuw!
Op het bord voor mij staan alle vluchten, mijn gate is nog niet bekend (9.19 uur). Er staat gelukkig wel Entebbe, om 10.15 uur wordt de gate “geshowd”. Dan verschijnt waar ik wezen moet en loop er vast even heen, om te zien hoe lang ik erover zal doen. Het is dichtbij, zodat ik eerst even bij de Starbucks een medium Americano bestel. (beste bak vol zeg!)
Uitkijkend op het platform, een drukte van jewelste natuurlijk. Al die zilveren vogels stijgen en dalen en al die karretjes en mensen voor het onderhoud, tanken, bevoorraden enz… Beweging alom.
Dan is het tijd en loop naar mijn gate, het aantal donkere mensen, heeft nu de overhand, zo weet ik zeker dat we de goede kant op gaan in ieder geval! Met een bus worden we naar het vliegtuig gebracht. In het vliegtuig een plaatsje weer bij het raam, gelukkig. Naast mij neemt een donkere jongedame plaats. Tijdens de vlucht, ga ik het gesprek met haar aan, vraag waar zij gaat doen. Ze antwoordt dat ze op familiebezoek gaat, ze woont zelf in de USA. Ze laat niet zo heel veel los en ik vraag maar even niet verder.
Na een aantal uren vliegen, toch erg veel "kriebels" in de benen, even door het vliegtuig heenlopen, zodat het weer overgaat. Bij de cabinecrew gezellig een praatje gemaakt en goed voor mijn Engels. Lieve mensen, allebei woonachtig in Londen, zij was van Oegandese afkomst, maar door Idi Amin gevlucht naar Engeland. Oeganda voelt nog steeds wel als haar "homeland". Toen terug naar mijn plaats, filmpje gekeken. Het laatste halfuur van de vlucht was zeer "bumpy", het leek meer op paardrijden, dan vliegen!
De dame naast mij vertelde dat ze angstig was en als vanzelf pakte ik haar hand in mijn handen en zo zijn we tot aan de landing blijven zitten!Gelukkig veilig geland! Op naar het volgende avontuur!