Nu echt onze laatste outreach!
Door: Wilfriede
Blijf op de hoogte en volg Wilfriede
03 Januari 2015 | Oeganda, Kampala
Op 17 december hebben we nog een laatste outreach gepland. Dus met onze spulletjes in de Matatu richting de locatie, na anderhalf uur stappen we uit, vlak voor de kliniek. Het is een stenen gebouwtje. Binnen staan wat houten banken een paar tafeltjes, een bed en een boekenkast.
De Massaow is al ter plekke en er zitten een tiental mensen te wachten.
We installeren ons en gaan aan de slag. We hebben ons vooral beziggehouden met malariatesten en hiervan was meer dan de helft positief. De taal blijft moeilijk en we waren blij met de hulp van een vertaler!
Deze man was ongeveer 55 jaar oud, zijn gezicht was gehavend en hij droeg een zonnebril (het leek een brandwond). Op een gegeven moment vertelde hij zelf dat hij blind was, dit was gekomen doordat hij was overgoten met zuur. Ze hadden hem aangezien voor iemand anders!! Het was nu 13 jaar geleden. Hij had een goede baan gehad bij het ministerie, maar door zijn blindheid en verminderde mobiliteit kon hij dit werk niet meer doen. We waren er even stil van. Hij was desondanks zeer opgewekt. De Malariatesten waren op en helaas konden we een tiental mensen niet meer testen.. Bij duidelijke symptomen, is wel medicatie meegegeven. Na het uitdelen van schriftjes en potloden met behulp van de vertaler en met het achterlaten van nog weer een bloeddrukmeter, digitale koortsthermometers, handschoenen, zuustofsaturatiemeter, zijn we weer richting de weg gelopen. We werden uitgeleide gedaan door Paddy (zo heette de vertaler) Hij bedankte ons vriendelijk en hoopte ons nog weer eens te kunnen ontmoeten. We waren dan van harte uitgenodigd om bij hem te verblijven. Ondertussen nog een mooie foto gemaakt van een dame in de officiële Oegandese kleding. Zij draagt een gommish (weet niet of ik het goed schrijf) een prachtig gekleurde jurk, met hoogopstaande schouders en een soort sjerp om de middel. Tussen de bananenbomen door zit een vrouw mais of iets anders te pletten. Met een grote vijzel. Dit zijn de beelden die je ook altijd op tv ziet.
We reizen weer huiswaarts door de prachtige natuur, en zo gauw als er wat bewoning is, door de dorpjes met hun afvalbergen langs de wegkant.
Bosco is weer aan het kokkerellen als we thuis komen en ook de hond is blij dat we er weer zijn! Vannacht komt Pim, de vriend van Vera aan op het vliegveld in Entebbe en zullen we hem verwelkomen. Dus vroeg onder de wol en om 2 uur met de prive-taxi naar Entebbe! Pim arriveert op tijd en na 3 maanden kunnen ze elkaar weer in de armen sluiten! De komende 2 weken zullen we op stap gaan om Oeganda verder te bekijken.
De Massaow is al ter plekke en er zitten een tiental mensen te wachten.
We installeren ons en gaan aan de slag. We hebben ons vooral beziggehouden met malariatesten en hiervan was meer dan de helft positief. De taal blijft moeilijk en we waren blij met de hulp van een vertaler!
Deze man was ongeveer 55 jaar oud, zijn gezicht was gehavend en hij droeg een zonnebril (het leek een brandwond). Op een gegeven moment vertelde hij zelf dat hij blind was, dit was gekomen doordat hij was overgoten met zuur. Ze hadden hem aangezien voor iemand anders!! Het was nu 13 jaar geleden. Hij had een goede baan gehad bij het ministerie, maar door zijn blindheid en verminderde mobiliteit kon hij dit werk niet meer doen. We waren er even stil van. Hij was desondanks zeer opgewekt. De Malariatesten waren op en helaas konden we een tiental mensen niet meer testen.. Bij duidelijke symptomen, is wel medicatie meegegeven. Na het uitdelen van schriftjes en potloden met behulp van de vertaler en met het achterlaten van nog weer een bloeddrukmeter, digitale koortsthermometers, handschoenen, zuustofsaturatiemeter, zijn we weer richting de weg gelopen. We werden uitgeleide gedaan door Paddy (zo heette de vertaler) Hij bedankte ons vriendelijk en hoopte ons nog weer eens te kunnen ontmoeten. We waren dan van harte uitgenodigd om bij hem te verblijven. Ondertussen nog een mooie foto gemaakt van een dame in de officiële Oegandese kleding. Zij draagt een gommish (weet niet of ik het goed schrijf) een prachtig gekleurde jurk, met hoogopstaande schouders en een soort sjerp om de middel. Tussen de bananenbomen door zit een vrouw mais of iets anders te pletten. Met een grote vijzel. Dit zijn de beelden die je ook altijd op tv ziet.
We reizen weer huiswaarts door de prachtige natuur, en zo gauw als er wat bewoning is, door de dorpjes met hun afvalbergen langs de wegkant.
Bosco is weer aan het kokkerellen als we thuis komen en ook de hond is blij dat we er weer zijn! Vannacht komt Pim, de vriend van Vera aan op het vliegveld in Entebbe en zullen we hem verwelkomen. Dus vroeg onder de wol en om 2 uur met de prive-taxi naar Entebbe! Pim arriveert op tijd en na 3 maanden kunnen ze elkaar weer in de armen sluiten! De komende 2 weken zullen we op stap gaan om Oeganda verder te bekijken.
-
04 Februari 2015 - 11:38
Stijnie:
Leuk om je reisverslagen te lezen. Ik ben ook in Kampala en moet ook mijn visum verlengen. Waar is het Immigration Office? Kun je me het adres geven of de naam van het gebouw waar het in is? Ik kijk voor het antwoord wel op je blog. Alvast bedankt. -
04 Februari 2015 - 20:12
Wilfriede:
Hallo het immigration Office is bij jinja Road. Togo. Zegt mijn dochter.
Succes!! Ik ben inmiddels alweer een maand in Nederland! -
05 Februari 2015 - 17:48
Stijnie:
Hartelijk bedankt, fijn dat je zo snel reageert en mij wilt helpen! Ik heb even op de kaart gekeken, is het in het Embassy House?(Wat betekent Togo?) Was zeker wel wennen weer in NL? Is je dochter nog hier? Ik vond het erg leuk om je verhalen te lezen!
Alvast hartelijk bedankt voor de moeite!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
